pazarda anneyi kaybetmek

çocukluğun imdb'den 10 puan alacak korku/gerilim/dram filmi. korkulu gözlerle etrafa bakıp anneyi ararken bir anda gelen gözyaşlarına hakim olamayıp hüngür hüngür ağlatan olay. annenin sizi bulduktan sonra attığı dayakla birlikte devam eder bu ağlama. ben bir kere kayboldum, annem sandığım bi kadının elini tutup biraz dolaştıktan sonra annem olmadığını farkedince usulca elini bıraktıktan sonra uzaklaştım.

benim de başıma geldi bu. onca kalabalığın içinde bıraktım kadının elini sonra da iki göz iki çeşme, salya sümük ağladım beni burada unutup eve dönmüştür diye. derken manavın biri elinde bir çilekle bana doğru yaklaştı "anneni mi kaybettin sen yavrum? gel şöyle bakayım" deyip kucağına aldı beni sonra da onun meyvelerini sattığı reyona yöneldik. bir yandan soruşturuyor kimin kızıdır diye bir yandan da meyve satmanın inceliklerini anlatıyordu. o kadar içten ve samimiydi ki artık ağlamam kesilmiş merakla kulak kabartmıştım söylediklerine. en son annem geldi bir şeyler almaya, ben çileklere dalmış yemekle meşgulken sesinden tanıdım annem olduğunu. sağ olsun kendisi kaybolduğumu dahi fark etmemişti adam başlarda inandıramadı zaten beni tek başına bulduğunu, annem işin ciddiyetini kavrayınca ağladı... not; daha pazara götürmedi beni. güzel bir anı olarak kaldı benim için.

başıma geldi 6-7 yaşında falanım annemler alışveriş yapıyor çok sıkıldım çıktım dışarı şekerci bi amca vardı onun dükkanına bakarken dalmışım annemler gitmiş bakıyorum bulamıyorum kimseyi falan en son ağlarken şekerci amca geldi ne oldu diye sordu ben anlattım durumu. telefon numaralarını biliyor musun dedi ben de biliyorum diye bi gururla söyledim gülümseyerek kurtuldum diye seviniyorum, cidden de biliyordum yani amca verdi telefonu hiç unutmam kırmızı ankesörlü aldım elime arıyacam ama yok gelmiyor aklıma bi türlü numara bi yandan hala ağlıyorum bir yandan amcaya bakıyorum amca da bana bakıyor. unuttum diye başlıyorum ağlamaya tekrar. amca da başladı endişelenmeye neyse sonra uzaktan kurtarıcımın sesini duydum 'psikopat' 'psikopat'bağırıyor aynı benim yaşımda. onun aklına gelmişim unuttukları yere bir koşu çıkmış buldu beni annem de peşinden. utanmadan bide benim aklıma gelmedin yine can hatırladı seni demez mi annem orda çok bozulmuştum ama çaktırmadım böyle çok şey çaktırmadım aman neyse böyle işte burdan başım her sıkıştığında beni kurtaran can'ım kuzenime sesleniyorum allah razı olsun sen de olmasan bu dünyada ne yapardım büyüdün sığırın teki oldun ama olsun. teşekkür ederim.

kavuşunca okkalı bir tokat yemek...

tam olarak halil ibrahim göker'in vinendaki gibi olmuştu. izleyince yarilmistim ya sjsnsnsnns

hiç unutmam patlıcan alırken satıcıyı izlemeye dalmıştım kendime geldiğimde annem gitmişti. herkesin baş örtüsünü anneminkine benziyordu,bulamamıştım. sonra beni almadan gitmesinler diye arabamızın orda onları beklemiştim.şuan bu aklıma gelmez galiba

pazarda durup dururken aksiyon yasiyoduk ve annemin tek güvencesi gökhan bizi bulur zaten hepde buldum zeki cocuguz sonuçta bide annemin esrplarinin renklerinin hepsini biliyorum tabi kolay oluyodu o kadarda eğlenceli degildi

hayata karşı verilen ilk imtihan. o yüzden büyük bi kısım hemen ağlamaya başlar.

tür: gerilim dram korku ve mutlu son..

pazar bizim evin önüne kurulur.bir gün pazarda kayboldum. 6-7 yaşlarındayım o zaman.kaldırıma oturdum ağladım ağlicam. sonra annem balkondan seslendi -kıızzz yukarı gelsene betonda oturuyon.

ben küçükken eve gidiş yolunu kendim bulurum kaybolsam eve giderim diye kendi kendime avunurdum zaten küçük yer burası nerden girsen sonu bizim eve çıkardı ama alışkanlık olmuş hala annemle çarşıya çıktığımızda kaybolsam eve nasıl gidrrim diye düşünüyorum

birkaç kez oldu. geçen haftaya oranla fiyatları düşmüş ürünleri görünce kendinden geçiyor kadın. hele bir de sevdiği ürünlerse.. başlıyor sağa sola saldırmaya. en ufak ihmale gelmiyor, hemen kayboluyor gözümün önünden :/ (bkz: bu terste bir işlik var)

pazarda değil ama cumarteside kaybetmiştim bir kere. çok zor zamanlardı...

pazarda ilgi çekici o kadar fazla şey mevcut ki bağıran manyak adamlar oyuncak satan küçük tezgahlar kaybetmemek mümkün değil bi ara beni pazara götürmemeye and içtiler. bir gün kayboldum böyle akşama doğru domates satmaya başlamıştım sonra bizimkiler beni buldu çok kötü dayak yemiştim. i̇şte ondan sonra beni bidaha götümediler.

defalarca kez kaybettim ve buluyordum genelde sonra evin yolunu öğrenince dedim kaybolunca eve gideyim, neyse kaybolunca eve gittim annem eve geldi dedi welt kayboldu bulamıyorum kafamı odadan çıkarıp anne ben burdayım dedim gülümseyerek annem bize niye haber vermiyorsun diye sağlam bir dayak atmıştı o gün msldmksks canı sağ olsun.

4 yaşımdayken başıma gelmişti. ama zeki bir çocuk olduğum için zabıta amcanın sorduğu soruların hepsine cevap vermiştim. hatta rahmetli babamın telefon numarasını da söylemiştim. aramışlardı gelip beni almıştı beni canım babam..

annem para vermek için elimi bıraktı daha sonra da ilerlemiş bende geliyorum diye. ben kaldım olduğum yerde bakıyorum annem yok. ağlaşam aglayamiyorum da korku var çünkü. i̇ki sokak üstteki eve saçma sapan yerlerden çıkıp geldim kardeşimde evde ağlıyormuş elimdeki bebeği ona verdim komşu da annemi aradı ama sonrasinda bir dayak olmadı annem hala beni pazara götürür hala da elimi tutmaz sadece önüne alır ya da arkadan izle beni der. hic ders almadık hiiic

5 dakikalık kalp krizi,baş dönmesi ve ardından sağlam bir tokat

ya aşırı güzel zamanlardı sjjajajajjaa